رابطه

روی صندلی جلویی نشسته بود، طرف پنجره، من هم طرف پنجره بودم. نمی دیدمش، فقط هر از گاهی زمزمه هایش ، همینطور سوال هایی که از مادرش می کرد و جوابهای سر بالایی که می گرفت را می شنیدم.کمی بعد دست کوچک چهار- پنج ساله ای را دیدم که آرام آرام روی شیشه نقش های خیالی می کشید.
تصمیم گرفتم وارد بازی شوم، پس شروع کردم، انگشت هایم را روی شیشه حرکت می دادم و سعی می کردم حرکات پاتیناژ را تقلید کنم. کم کم به محدوده ی بازی او وارد شدم، توجهش جلب شد، اما برنگشت تا صاحب دست را پیدا کند و این هم عجیب بود ، هم جالب. بهتر، اینطوری خوشتر دارم. حالا دارد حرکات مرا تقلید می کند. من هم دست به ابتکار می زنم، مارپیچی روی شیشه ویراژ می روم، یک باره می ایستم و به شیشه تلنگر می زنم، او هم همین کارها را می کند! بازی مان گرم شده است و من هر لحظه منتظرم که برگردد و با کنجکاوی به صاحب دست نگاهی بیندازد، اما اینکار را نمی کند، حتی یک سرک هم نمی کشد، فقط به بازی فکر می کند. انگشت سبابه اش را جلو می آورد و با انگشتم به گرمی سلام و احوال پرسی می کند، انگشتم جوابش را می دهد، حالا کنار هم پاتیناژ می کنند.
در با سروصدا باز می شود،از پنجره بیرون را نگاه می کنم ؛ اه... این اتوبوس ها چقدر زود به ایستگاه می رسند...