Тучки небесные, вечные странники!
Степью лазурною, цепью жемчужною
Мчитесь вы, будто как я же, изгнанники
С милого севера в сторону южную.
Кто же вас гонит: судьбы ли решение?
Зависть ли тайная? злоба ль открытая?
Или на вас тяготит преступление?
Или друзей клевета ядовитая?
Нет, вам наскучили нивы бесплодные...
Чужды вам страсти и чужды страдания;
Вечно холодные, вечно свободные,
Нет у вас родины, нет вам изгнания.
"ابرها"
ابرها،ای جاودان آوارگان آسمانی
ای شما پویندگان لاجوردین دشت
رشته در رشته کشیده عقد مروارید
از چه رو چندان شتابانید؟
گوییا چون من به تبعیدید...
که شما را طردتان کرده ست؟
سرنوشت آیا چنین بوده ست؟
یا به کینه ی آشکارا؟
یا به خلوت از حسد؟
یا به شمشیر بیالوده به زهر تهمت یاران؟
آه،نه، آنچه رنجه تان کرده است
کشتزاران عقیم و بی بر است، آری
گرچه بیگانه ست
با آزادگی و سردی همواره تان
شور یا شادی،یا که غم؛ باری...
نه شما را موطنی باشد
نه جایی که اش توانی جایگاه طرد انگاری.
شعری بود از میخاییل یوریویچ لرمانتف شاعر رمانتیک قرن نوزده روسیه.
حاشیه2: امیدوارم بتوانم از شعرای معاصر روس چیز دندان گیری ترجمه کنم! اگر بشود!
