قهوه فرانسه با نبات

خسته ام.


مدتی ست فکرم به شدت مشغول است.


چقدر تغییر کرده ام.

امروز آهنگی به گوشم خورد که مرا یاد چهارده-پانزده سالگی ام انداخت. یادش به خیر! چه دنیای روشن و ساده ای داشتم. دنیایی به رنگ اخرایی ، رنگ بیابان و طعم کلمات. دنیایی ساده،اما پر رمز و راز. شیفته ی منش صوفیان بودم. تسبیح به خود می آویختم، دمی از گوش سپردن به موسیقی سنتی ، به خصوص صدای ناظری، غافل نبودم، جسته و گریخته در این باب چیزکی می خواندم و حتی گاهی ذکر هم می گفتم!( ما را سر لااله الا الله است...ما را سر لااله الا ا...). آرزویم طی طریق بود و نیل به وادی فنا را سخت نمی دیدم. فکرش را بکنید، چطور می توانستم اینطور نباشم، وقتی در کشوری زندگی می کنم که اکثر مردمش یا درویشند و اهل حکمت و طریقت هستند ؛ یا دستی در ادبیات دارند و یا هردو! و صد البته مابقی هم روشنفکر و طنزپردازند!
کمی بعد، دنیایم را تنگ دیدم و خرده خرده به وادی دیگری کشیده شدم، شاملو، کالوینو، داستان های کوتاه آمریکایی، ایرانی، روسی و...، یک کلمه بگویم متمدن شدم! ادبیات شهری(این اسم را خودم اختراع کرده ام!) مرا جلب کرد. ایستگاه های قطاری که به طور کلاسیک در داستان ها وصف می شوند، تئاتر، بوی قهوه؛ تاریکی، تنهایی و سرد و منطقی بودن پرسوناژها. پس از آن ، نوبت شعر بود ، بیشتر هایکو و مانند آن، هم از مغرب و هم از مشرق!
دنیاهایی با مزه های مختلف، اعتراض، قیام، خونسردی،سکوت (انواع سکوت!)، حکمت،عرفان لایت با طعم نعنا!، پریشانی، بیهودگی و ... را آزمودم...
خلاصه، پس از چندی پرسه زدن در کوچه پس کوچه ها (و گاهی به ندرت خیابان های) فکر، پس از هوس چای یا کافی میکس، به نظرم می رسد که میان همه ی اینها سرگردان مانده ام...که نمی دانم دقیقا چه می خواهم، شاید همه ی این ها را با هم می خواهم؟ و شاید هیچ کدام را؟...همه شان وسوسه انگیزند و در عین حال ، هیچ کدام دقیقا آنچه من می خواهم نیستند...
خوش دارم ادامه بدهم، شاید اینبار به خیابان اصلی برسم. اما در حال حاضر این یک بیت از سعدی مدام در سرم می چرخد:

غم و شادی بر عارف چه تفاوت دارد
ساقیا باده بده شادی آن کین غم از اوست