وقتی که نا امید و پریشان
گفتی:
مرده است باد
بر تیزه های کوه،
با پیکر کشیده به خونش
افسرده است باد،
آنان که سهم خود را از باد
با دوستاقبان معاوضه کردند
در دخمه های تسمه و زرداب
گفتند در جواب تو
با کبر دردشان:
زنده است باد
تازنده است باد
توفان آخرین را در کارگاه فکرت رعد اندیش
ترمیم می کند
کبر کثیف کوه غلط را بر خاک افکنیدن
تعلیم می کند.
احمد شاملو
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر